Verwachtingen? 

Een heel herkenbaar iets voor velen van ons. Toch is het vaak heel gevaarlijk. Want als we verwachtingen hebben over iets dan kijken we eigenlijk niet meer met een open blik naar wat er zich aandient. 

Zo heb ik vaak het gevoel dat ik op reis of op uitstap met mijn dochter een natuurlijke flow heb waarin veel zaken vlot stromen. Ik kan makkelijk onderhandelen met haar, we zitten beiden in een toffe positieve sfeer. Er is wel eens dat botst maar we raken er sneller uit. 

Soms maak ik dan de ‘fout’ als ik thuis kom dat ik verwacht dat we in die flow verder kunnen blijven omgaan met elkaar. Alleen werkt dit uiteraard niet zo. Ons kind is ons eigenlijk niets verschuldigd. Onbewust stap ik dus in het patroon: ‘ik heb jou een superleuke dag bezorgd (de kinderboerderij, het speeldorp…) dus nu moet jij ook vlot gaan slapen, je tanden poetsen zonder gezeur… En pas als ik me bewust ben van dit patroon kan ik het ombuigen. Eigenlijk gaat dit om mij, niet om haar. Als ik zo naar haar kijk ga ik me namelijk sneller ergeren en ga ik eigenlijk zelf in een soort slachtofferpositie. Ik ben moe van een hele dag op stap en nu maak jij het me nog niet gemakkelijk? Kinderen voelen dit ook dat ze niet kunnen voldoen aan jouw verwachting en zo geraak je vaak in een negatieve vicieuze cirkel. Eigenlijk stelt een kind dan vaak nog meer negatief gedrag omdat zijn eigen behoeften niet meer worden gezien. (bv meer helpen nu, prikkels van de dag mogen ontladen, competenties verwerven…).

Natuurlijk is het ook heel normaal dat we allemaal als ouders soms eens zo denken. Vaak hebben we dit ook gehoord van onze eigen ouders trouwens. Anderzijds zou je dit in de cognitieve gedragstherapie als niet helpende gedachten kunnen benoemen. De focus op je verwachtingen helpt je vaak niet vooruit. 

 Eens je hierrond bewustzijn hebt, gaat het niet per definitie plots allemaal vlot lopen, maar je gaat op zijn minst geen teleurstelling en frustraties oproepen op basis van te hoge verwachtingen. Je kan dan iets makkelijker in het moment blijven. Ok het was een fijne dag en nu is mijn kind moe, hangerig, … Als je dit meer neutraal durft bekijken dan ga je makkelijker aansluiten bij de energie van je kind op dat moment. Dan kan je ook meer begrip tonen voor het energieniveau dat je kind op dat moment nog heeft. Kinderen voelen dit.

Ook als je toch in je oude patronen van verwachtingen stapt kan mindfulness ervoor zorgen dat je ook compassie hebt met jezelf. Want volgens mij is het ook geen einddoel om nooit meer in oude pratronen te stappen of nooit meer verwachtingen te hebben. Alleen mildheid kan je hierin steunen, misschien ben je zelf wel over je grens gegaan door een hele volle dag te plannen en kan je het nu bijna niet meer aan om de verzorging of het avondritueel nog te doen. Dan kun je met heel veel mildheid naar jezelf leren kijken. Je hebt jezelf uitgeput omdat je het zo goed wou doen voor je kind en nu heb je onbewust de verwachting dat je kind nu beter gaat luisteren.

Misschien kan je hier op den duur zelf een beetje mee lachen dat dit eigenlijk ook een heel vermoeiende cirkel is waarin je zelf stapt. Zonder hard of streng tegen je zelf te zeggen dat je dit dan maar niet had moeten doen of denken.

Probeer via je ademhaling in het nu te blijven, observeer wat er gebeurt en probeer in een andere energie te stappen. Benoem desnoods tegen je kind dat jullie beiden een beetje moe zijn van de lange dag en probeer vooral de verbinding met jezelf te herstellen. Vandaaruit kan je makkelijker terug aansluiten bij de belevingswereld en behoeftes van je kind. “Ja mama is eigenlijk ook te moe om nu nog op te ruimen, ik snap het dat je echt geen zin hebt om je tanden te poetsen, alleen is het wel belangrijk. Hoe zouden we het toch nog even snel kunnen doen of hoe kunnen we het leuk maken?” . Zelfs bij deze ’tip’ is het belangrijk dat je opnieuw niet verwacht dat dit ervoor zorgt dat ze ‘perfect luisteren’ want dan zitten we weer in de verwachtingsspiraal. De kunst is om door de chaos van het opvoeden te blijven doorademen. Soms heel letterlijk en terug te verbinden met je eigen gevoel, ook al is het moeheid.